JASKINIA BARADLA

System jaskiniowy o długości 25km, którego 20% stanowi słowacka Jaskinia Domica. W XX wieku uważany za drugą najdłuższą jaskinię świata. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1549r., a w roku 1925 objęto ją ochroną. 9 grudnia 1995r. zaś wraz z jaskiniami Krasu Słowackiego i Krasu Aggtelek wpisano ją na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Pozycję tę pięć lat później uzupełniono o Dobszyńską Jaskinię Lodową znajdującą się w Słowackim Raju.

Jaskinia Baradla wykształciła się w wapieniach triasowych. Proces jej tworzenia rozpoczął się ponad 200mln lat temu, gdy obszar ten zalewało stopniowo pogłębiające się morze. Po okresie triasowym został on wynurzony, a podczas formowania się wzgórz, solidne bloki skalne uległy potrzaskaniu. Najstarsza formacja skalna obejmuje rejon Josfavo. Są to ciemnoszare, mikrytowe i silnie spękane wapienie z Gutenstein. Poddały się one intensywnemu wymywaniu, jednak nie wytrąciły się w nich nacieki. Doskonale krasowieniu poddały się zaś młodsze wapienie ze Steinalm. Wykształciła się w nich znaczna część korytarzy. Występują w nich skamieniałe szczątki alg, amonitów i lilii morskich. Najmłodsza formacja skalna obejmuje rejon Aggtelek. Są to jasnoszare wapienie z Wetterstein, w których powstały liczne nacieki.

Dokładne badania Jaskini Baradla przeprowadzono dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku. Odkryto wówczas wiele narzędzi, przedmiotów codziennego użytku oraz ludzkie szkielety. Należały one do mieszkańców okolicznych plemion osadników zamieszkujących jaskinię w epoce brązu. Dalsze prace wykazały także możliwość istnienia dwóch niezależnych od siebie geologicznie systemów jaskiniowych. Przypuszczalnie drugi z nich znajduje się pod głównym ciągiem Jaskini Baradla.